Voorbereiding voor de Grote oversteek
Ja, daar sta je dan met je goede gedrag op een 47 voets Swan ergens in Amerika, zorgvuldig geïnstrueerd door Ankie, Ruud en Laan, voorzien van werk en wensenlijstjes en voldoende schoon ondergoed voor een week. Wat was de opdracht? Zorgen dat de Mandate goed voorbereid is voor de oversteek. Zelf had ik graag meegegaan maar helaas bestaat er nog zoiets als werk en die twee waren dit jaar onverenigbaar, althans voor zo’n lange periode. Gerrit had vervolgens mijn opmerking; “als ik kan helpen zeg je het maar”, heel erg letterlijk genomen met bovenstaand resultaat als gevolg.
Het eerste wat mijn opviel aan de Mandate dat hij wel heel erg lijkt op de Zeeduivel (zie het filmpje) uit Breskens, dezelfde mooie lijnen en afwerking met oog voor detail. Mijn tweede gedachte was; als je hier niet mee kan oversteken kun je het nergens mee, de zeewaardigheid spatte er vanaf.
O ja, de Zeeduivel is blauw en niet rood ook al lijkt dat zo op het filmpje.
Gerrit was de week voor mijn komst als gearriveerd en had inmiddels de zeilen er op gezet en kombuis incl komaliewant een goede schoonmaakbeurt gegeven. Gezamenlijk zouden we die week er voor moeten zorgen dat de noodzakelijke (veiligheids)uitrusting up to date zou worden gebracht, alle staand en lopend wand geïnspecteerd en de boot onder en bovendeks totaal geinspecteerd en opgeruimd zou worden. Ankie was heel stellig geweest in haar eisen en had diverse keren haar betoog ondersteund met de woorden; “thats a no go”. Met die woorden nog nagalmend in onze oren werden haar lijstjes de bijbel die week.
Kortom een rode draad die week was de boot inventariseren, in kaart brengen en alles wat niet nodig is weggooien en we hebben wat weg moeten gooien. Een kleine bloemlezing: Reddingsvesten die ten tijde van de ondergang van de Titanic al over de datum waren, cola en sinas van 2006, vloerkleedjes, overal lagen vloerkleedjes, stapels met mushlibars e.d. alles lang lang over de datum. Nooit geweten dat er zoveel op een 47 voeter gestouwd kon worden. Na een week was de conclusie dan ook; ruimte zat voor 4 mensen en de voorraden voor een oversteek. Wat is die boot slim ingericht met letterlijk overall laatjes, kastjes en vakjes. Aan het eind van de week was alles op papier gezet met een overzicht van wat waar lag en had Gerrit daar mooie tekeningen van gemaakt, wel zo makkelijk om iets terug te vinden.
De andere rode draad was er voor zorgen dat wat ontbrak aangeschaft zou worden, met name toegespitst op veiligheid. Nou als je ergens er voor kunt zorgen dat dat in orde komt is het wel in Newport. Echt Amerika, everything is bigger en better. We zij in een supermarkt geweest voor watersport artikelen, gewoon met je boodschappen karretje rondrijden en shoppen maar!!!! Dodelijk voor je creditcard. Toen we niet tevreden waren over de geboden veiligheidsartikelen werden we keurig door verwezen naar een professioneel bedrijf , LRSE (zie de link rechts in het blog). Daar gekomen ben ik toch wel even heel stil geworden, niet de hoeveelheid was overweldigend maar vooral de keuze mogelijkheden en het nivo van kennis wat tentoongespreid werd was geweldig. We werden door Tereza geholpen met een enthousiasme zoals je maar weinig tegenkomt. Nadat we uitgelegd hadden wat de bedoeling was trok ze het initiatief naar zich toe en kwam met voorstellen en ideeën, bovendien wist ze op bijna elke vraag antwoord te geven en dat alles zonder dat het overkwam als een verkooppraatje.
Dat laatste zijn we bij meer bedrijven tegengekomen; geen goedkope verkooppraatjes, maar professioneel advies met veel kennis van zaken. Een ander voorbeeld:
Een aantal lijnen en vallen moesten vervangen worden, we werden doorgewezen naar een bedrijf genaamd Rigs pro (zie link rechts in het blog). Aan de buitenkant een gewone loods, binnen een grote hal met stellingen met touw, touw en nog eens touw en weer de zelfverzekerde houding, gebaseerd op kennis en ervaring, van de mensen die ons hielpen. Gerrit kreeg wel spontaan kramp in zijn portemonee toen hij de prijzen hoorde, het idee om alle vallen in 1 keer te vernieuwen wordt vlot verlaten. Maar ja Spectra geven ze toch al niet weg en zeker niet als elke val bijna 50 meter moet zijn. Wel werd een afspraak gemaakt om het staand wand te laten inspecteren, dat laatste werd op onze vertrek dag gedaan met witte rook tot gevolg.
De klussende koker of de kokende klusser.
Ik moet zeggen dat een weekje met Gerrit op een boot helemaal geen straf is. Hij heeft veel humor en last van binnenpretjes, is zeer enthousiast en heeft een brede interesse . Goede eigenschappen om een oceaan over te steken denk ik zo
Op het gebied van boten moet hij nog veel leren, niet vreemd als je bedenkt dat hij van 570 vaarder via een weekje Sail-It naar 47 voets Swan vaarder evolueerde. De meeste van ons doen daar iets langer over en nemen een paar extra tussenstappen, ik heb dat in ieder geval wel gedaan. Maar Gerrit is heel leergierig, super enthousiast en pakt het vlot op.
Na een paar maal buiten de deur gegeten te hebben, wilde Gerrit zelf gaan koken op de boot, hij had toch niet voor niets alles schoongemaakt. Ik moet zeggen hier hoeft hij niets meer te leren, ik zag plotseling iemand helemaal in zijn element in de kombuis aan de slag gaan. Met minimale middelen, haalde hij maximale resultaten. Wederom een eigenschap die goed van pas komt tijdens een oversteek. Met Laan haar woorden; “goed en lekker eten is goed voor de motivatie van de bemanning’. Waarvan akte.
Als scheepsklusser moet er nog wel wat meer ontwikkeling plaatsvinden. Een van de grote problemen op een boot is ruimte en hoe groter je wordt hoe kleiner de ruimtes worden. In de regel moet je altijd ergens aan werken waar je net niet bij kunt, in een houding die je niet vol kunt houden. Zo mocht Gerrit achterin, helemaal achterin, ver achterin de kont van het schip de gasbun repareren, de slangen waren lek en de gasafvoer zat verstopt. Je ziet dan 2 meter mens zich opvouwen in een ruimte waar in je je hond nog niet stuurt. En die mens moet dan nog aan de gang met allerlei gereedschappen e.d. Ik heb het van een afstandje aangezien en vooral aangehoord en mij wijselijk van commentaar onthouden, leuk was het wel, maar niet erg leerzaam.
En hoe zeilt dat nou? Bijna had ik moeten antwoorden met geen idee, maar gelukkig hebben we toch nog een dag gezeild.
Het antwoordt is; als een zwaantje. Scherp aan de wind als het moet en zo stabiel als een huis op alle koersen. De relatief kleine kuip geeft een heerlijk beschermt gevoel met zijn hoge randen. Kneiters van genualieren zorgen dat de zaak goed getrimt kan worden. Aangezien het schip lekker stabiel is is het geen straf om de kuip te moeten verlaten om bij de mast iets te doen, want dat heb je nu eenmaal met wat oudere boten; je moet naar de mast om te hijsen, te reven e.d. Meestal varen dit soort schepen redelijk “nat” ( Sparkman and Stephens, de ontwerpers, staan daarvoor bekend) maar dat viel reuze mee, maar ja ik ben een echte Sailing Submarine gewend.
Al met al was het een leuke leerzame week, we hebben veel gedaan, helaas net niet alles. Ik had graag meegegaan, met Laan vaar ik sinds 2005 samen en heb met haar vele plezierige mijlen gemaakt en ook met Gerrit is het zeker geen straf om op 1 boot te zitten. Het is anders gelopen, ik volg ze met spanning (en een beetje jaloers) en hoop dat ze allemaal snel en gezond weer in ons kleine kikkerlandje aankomen.
Jan Dommanschet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten