Newport - Horta, van droom naar werkelijkheid

Daar zijn we dan: de haven van Horta

Afgelopen donderdag zijn we aangekomen in Horta, Faial. Het azorenhogedrukgebied zorgde ervoor dat we de laatste 3 à 4 dagen voornamelijk op de motor hebben gevaren. Op zich hadden we dat zien aankomen, want de gribfiles lieten al enige tijd een afname van de wind zien.
Het was geweldig om weer land te zien. Het eerste wat opviel was dat het eiland zo groen was. Eerder waren we al langs Flores gevaren, maar dat was op redelijk grote afstand. We zijn aan de noord- en oostkant van Faial langsgevaren. Het duurde een tijdje voor de haven in zicht kwam, maar het was prachtig om de haven van Horta binnen te varen. Wat nog mooier was dat mijn gezin ons stond op te wachten, geweldig om ze na twee en een halve week weer terug te zien.

De tocht van Newport naar Horta was zeer bijzonder. In Newport hebben we wat tegenslag gehad. Het bleek dat de dieseltank aan bakboord lekte op twee plaatsen. De aansluiting van de slang naar de motor bovenop de tank lekte en ook de aansluiting van de vulslang naar de tank was lek. Gelukkig kon het opgelost worden door het extra aandraaien van de aansluiting en het aanbrengen van een extra slangenklem. Voordat alles opgelost was, was het te laat om nog te vertrekken. Daarom nog maar een nachtje aan een mooring gelegen in de haven van Newport.

Aan de mooring lagen we echter op de eerste rang qua voorbijvarende zeilboten. Allemachtig wat daar allemaal voorbij kwam. Boten die terug kwamen van de Newport-Bermudarace, oude tweemasters, en zelfs een paar oude Amaricacuppers die nu met toeristen tochtjes varen in Naragansett Bay. Iedereen keek zijn ogen uit. Boten die je normaal alleen op plaatjes tegenkomt, voeren hier live voorbij.

De volgende dag zijn we vertrokken. Mooi weer, lekker uitgerust, geen dieselstank meer. Het was goed geweest om het vertrek een dag uit te stellen. Maar nu: we zijn vertrokken! Newport werd steeds kleiner en uteindelijk was er alleen nog maar zee te zien.

De eerste week was echter wel afzien. We moesten wennen aan de boot en aan de zee (zelf ben ik enkele dagen zeeziek geweest), en er ging vooral veel stuk. Een korte opsomming: de stuurautomaat werkte niet goed, één van de wc's wilde niet meer pompen, de radardome kwam naar beneden, het fornuis zakte omlaag en bleek tegen de gaskraan aan te schommelen, de schroefas begon bijgeluiden te vertonen en nog een aantal kleinere dingen. Gelukkig waren het geen zaken die ons dwongen weer terug te keren naar Newport.

Pluspunten waren er ook. Het zeilen bijvoorbeeld. Mandate zeilt als de brandweer. Halve wind, 4 Bft, en je zit zo op 8 knopen. We hebben continu de kotterfok er op gehad, naast het grootzeil en de genua. Dat geeft wat extra snelheid en als je de genua wegrolt heb je nog altijd een effectief voorzeil staan. Ook het zeegedrag van de boot is helemaal top. Veilig, goedmoedig, niet uit koers te krijgen.

We hebben veel dieren onderweg gezien. Dolfijnen natuurlijk, op de een of ander manier lijken die dieren altijd enthousiast te zijn. Het meest imponerend waren de walvissen. Op de tweede dag hadden we al walvissen dichtbij de boot en later zou dat nog een paar keer gebeuren. Verder scheerden Jan-van-Genten over het water, zwom er af en toe een verbaasd opkijkende zeeschilpad voorbij, fladderden vliegende vissen over het dek en zeilden Portugese oorlogsschepen voorbij.

De warme golfstroom was ook een zeer bijzonder verschijnsel. Zeewater van 27 graden is bizar om mee te maken. Dag en nacht hangt er een natte, klamme, zoute, warme lucht om de boot. Luiken opzetten heeft geen zin want dan komt die zoute vochtige lucht ook de boot binnen. Juist in die omstandigheden ging er van alles stuk. Echt niet leuk als je je dan moet inspannen om van alles te repareren op een zeilend schip. 's Nachts bleef het gewoon vochtig, warm en klam. We waren blij dat we in koeler water terecht kwamen, maar dat was maar tijdelijk, een dag later zaten we weer in 27 graden zeewater. Pas daarna werd het weer wat dragelijker.

De tweede week verliep heel wat rustiger. De zeeziekte ebde weg, er ging nauwelijks meer iets stuk en we konden redelijk doorvaren. Nog wel en paar dagen met veel wind gehad, windkracht 6-7 schuin van achteren. Dat leverde veel snelheid op (enkele dagen met 170+ mijl per etmaal), maar ook hoge golven van 2-3 meter. Plotesling zagen we een zeiltje! Midden op de Atlantische Oceaan kwamen we een jachtje tegen. Het bleek een Engelsman te zijn die op weg was van Engeland naar Newport. Hij zei dat'ie al 7 weken onderweg was en dat'ie "perfectly alright" was. Het was een klein bootje dat met een klein stukje genua op de golven stuiterde. Ik had niet graag op die boot gezeten.

De laatste week was bijzonder rustig weer door de toenemende invloed van het azorenhoog. Dat was helemaal niet erg, want aan boord was het rustig en we konden volop genieten van dolfijnen, walvissen en een enkele passerende vrachtboot.
De motor c.q. schroefas bleef echter bijgeluiden produceren en daarmee ook zorgen. Wat zou het kunnen zijn? Houdt'ie het vol? Kunnen we iets repareren? Kees is één van de laatste dagen nog overboord geweest om te kijken of het schroefaslager in het P-bracket misschien speling had. Dat was gelukkig niet het geval. Maar wat dan wel? Uiteindelijk bleek in Horta dat de gearbox waarschijnlijk naar z'n grootje is.

Maar goed, we hebben Horta gehaald en het was achteraf gezien een wereldtocht. We hebben het gered tot zover en dat is al heel wat. Alles opgeteld een rustige en ook vrij snelle tocht (16 dagen). De eerste stappen op de wal waren wankel, maar we waren blij in Horta te zijn. Eerst maar eens naar Café Sport om een grote bier te pakken...

Op het terras bij Peter Café Sport

Schildering van Wilma op de kade in Horta