Gevraagd: bemanning.

Collega Friso loopt met een grijns mijn werkkamer binnen. "Môge. Heb je zin om de oceaan over te zeilen?". Ik roep meteen ja, in de verwachting dat dat toch afstuit op wetten in de weg en praktische bezwaren. Friso vertelt dat een Nederlandse eigenaar een Swan 47 uit de VS gaat halen. Friso's vriendin Ankie zal schipperen. Prachtig plan! Friso kan niet, ik ook niet. Over tot de orde van de dag.
Een week later loopt Friso weer binnen. Zelfde vraag, maar nu zonder grijns. Ik bel meteen naar huis, in de verwachting dat dit toch afstuit op de schikgodin die mijn lot bepaalt. Ik leg het haar uit. Het is even stil aan de andere kant. "Nou", zegt mijn echtgenote, "dit wil je al langer, dus misschien moet je het gewoon doen?". Dan ben ik zelf stil. Want 3600 zeemijl is geen zondagmiddag op de Wijde Ee. Daarna bel ik met eigenaar Gerrit en schipper Ankie. Leuke gesprekken. De route is Newport, Azoren, Falmouth, Lemmer. Wat is dat voor tinteling die van de hersenstam naar het ruggenmerg trekt? Oh ja … avontuur.

Dan de praktische bezwaren. Ik vraag de baas om mijn zomervakantie te verschuiven. Twee weken lang speelt de managementsecretaresse een schuifpuzzel met collega's en dossiers. Dan komt het verlossende woord. Het kan! Ik mag de Atlantische oceaan op. "Sic ad nauseam", zoals die oude piraat in de Asterix-verhalen zegt: "En zo voort tot aan de zeeziekte".